Στα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση με τίτλο "Προφίλ εναλλακτικά ανφάς", η Λίλα Αγραφιώτη καταπιάνεται με ένα πολύ γνωστό και συνηθισμένο θέμα στη ζωγραφική, το πορτραίτο. Η διαφορά όμως στην προσέγγισή της έγκειται στο ότι προηγείται η συμπλήρωση ενός ερωτηματολογίου από τον εικονιζόμενο, με αποτέλεσμα να γίνεται κατά κάποιο τρόπο συνδημιουργός του πίνακα. Έτσι η ζωγράφος συνδυάζει την εικαστική της γλώσσα και ικανότητα, με μνήμες -εν πολλοίς αποσπασματικές-, βιώματα, καθώς και το διανοητικό και συναισθηματικό υπόστρωμα του εικονιζόμενου.

Αψηφώντας τον "τρόμο του κενού", αλλού πυκνώνοντας και αλλού αραιώνοντας, με πεδία απαλών αποχρώσεων και άλλα, χρωματικών ξεσπασμάτων, δημιουργεί ένα ζωγραφικό σύμπαν, ένα αδιάσπαστο σύνολο, που αποφεύγει την αοριστολογία, ελευθερώνει την σκέψη του θεατή και την ερεθίζει με ερωτήματα για την αξία της ζωγραφικής στην εποχή μας.

Ο θεατής συναισθάνεται ότι παρακολουθεί μια καλλιτεχνική διεργασία, μια συνομιλία της ζωγραφικής με πιο σύγχρονες μορφές τέχνης (φωτογραφία, βίντεο, ψηφιακή επεξεργασία), μια διεργασία που όμως ζυμώνεται με την καθημερινότητά του. Ένα μίγμα γούστου, επιθυμιών και φαντασιώσεων, που μας κάνει εν τέλει, όσο ανιχνεύουμε τα εναλλακτικά πορτραίτα της Αγραφιώτη, να ανιχνεύουμε τις προσωπικές μας μνήμες και αναγκαιότητες. Οι ιδιότητες των εικονιζόμενων, όπως και των θεατών, δεν απορρέουν από την απλή παράθεση των στοιχείων που τους διαμορφώνουν, αλλά απ' την οργανική σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σ' αυτά τα στοιχεία.

Τελικά αυτή η συναρμογή τμημάτων εικόνας και αποσπασματικότητας της μνήμης, αποτέλεσμα της "ανάγνωσης" των απαντήσεων των μοντέλων στο ερωτηματολόγιο, καταφέρνει, αντί να δημιουργεί αυταπάτες σε άσχημους κατά γενική ομολογία καιρούς για τη σκέψη, να μας κάνει πιο στοχαστικούς και να εμπνεύσει. Και όπως έχουν πει, η έμπνευση δεν είναι η κατάσταση στην οποία ο καλλιτέχνης βρίσκεται, αλλά εκείνη στην οποία θέλει να θέσει το θεατή.

Θεσ/νίκη 10 Μάη 2011.

 Βασίλης Πετρόπουλος